Cappadocie

Cappadocië ligt aan de zuidkant van de steppe in de Turkse regio Anatolië. Het gebied is zeer uitgestrekt en is ongveer 2000 km2 groot, gelegen tussen de rivieren de Eufraat en de Kizil Irmak. Het landschap is bergachtig en vulkanisch met als hoogste punt in het gebied de Erciyes Dagi(3917 meter). Het is een bijzonder en grillig landschap met kalksteen waarin karstverschijnselen (oplossing van kalk in water) te zien zijn. In deze karstgrotten zijn vroeger kerken gebouwd. Verder zijn er turfsteenkegels te zien die gevormd zijn uit harde stukken lava die in de ‘turfsteenkoek’ lagen.
Al in de prehistorie werd dit gestolde lava gewonnen en werden de tufsteenkegels uitgehakt tot woningen. Tot In de jaren vijftig woonden hier mensen in deze holwoningen.

Ondergrondse steden

Het gebied is al zeer vroeg bewoond geweest. Voor de vroegere bewonders was het erg makkelijk om uit het zachte gesteente stevige en isolerende woningen te hakken.
Toen de eerste christenen naar de streek trokken om aan de vervolging van Rome te ontkomen, ontstonden de talloze uitgehakte kerkjes, kapellen en kloosters. Hier hielden ze vanaf de eerste eeuw in het geheim hun erediensten. In de loop
der eeuwen werden deze versierd met de meest fraaie muurschilderingen.
Daarnaast zochten ze hun toevlucht in enorme ondergrondse steden zoals die van Kaymakli, Derinkuyu en Özkonak. Cappadocia bezit ongeveer 200 ondergronds steden. Hoewel er ook op prehistorische sporen zijn, is het niet bekend of er enig verband bestaat met deze steden. Door de vruchtbare dalen die uiterst geschikt waren voor de landbouw, werden de vervolgde christenen ideale levensomstandigheden geboden. Ook nadat de vervolging door de Romeinen ophield bleef Cappadocië een dicht bevolkt gebied. Onder het Osmaanse rijk werd toegestaan dat de christenen hun geloof bleven uitoefenen. Hoewel sommigen hun heil elders zochten bleef Cappadocië bevolkt. In 1923 werden de laatste Grieken uit de streek verbannen waarna de prachtige kerkjes en kloosters bloot kwamen te staan aan vandalisme en in verval geraakten. Tegenwoordig staan alle kerkjes onder toezicht van het Turks ministerie van Cultuur. Ook de nog niet ontdekte kerkjes, waarvan er zich naar schatting zo’n 3000 hier bevinden. Cappadocië staat tevens op de werelderfgoedlijst van UNESCO.

Özkonak

Deze stad bevindt zich op 14 km. afstand van Avanos, aan de noord zijde van de berg idris en is uitgehakt in tufsteen waarin lagen vulkanisch graniet voorkomen. De galerijen die een ruime oppervlakte bestrijken, zijn onderling door tunnels verbonden. Het verschil tussen deze stad en de ondergrondse steden Kaymakli en Derinkuyu schuilt in het feit dat men hier zeer nauwe lange schachten tegenkomt die verbinding tussen de woonlagen mogelijk maken. Door middel van deze 5 cm. brede schachten werd, indien in geval van nood de in de rotsen uitgehakte ruimten afgesloten moesten worden, de luchttoevoer veilig gesteld. Eveneens afwijkend van de andere ondergrondse steden zijn de gaten in de plafonds, die zich bevinden aehter de afsluitstenen, Indien de stad door indringers aangevallen werd goot men ter verdediging hete olie door deze gaten. Evenals in de ondergrondse steden Kaymakli en Derinkuyu bevinden zieh hier luchtkokers, waterputten, wijnkelders en maalstenen.

Kaymakli

Deze stad ligt aan de weg van Nevsehir naar Nigde, ongeveer 19 km. van Nevsehir. Deze ondergrondse vestiging ligt onder een heuvel in het centrum van de stad Kaymakli die door de bevolking aldaar “de Burcht van Kaymakli” genoemd wordt. In het jaar 1964 werd deze ondergrondse stad voor het publiek opengesteld.
Kaymakli telt acht verdiepingen en werd voor het laatst gebruikt toen vorige eeuw de Egyptenaren het land binnenvielen. De onderaardse stad telt niet alleen kapellen en grafkamers, maar uiteraard ook ventilatieschachten. Kaymakli werd al bewoond in de 5de eeuw voor onze jaartelling. De ondergrondse stad is nu verlicht voor bezoekers.
De woningen van de stad Kaymakli zijn om de bijna honderd tunnels van de ondergrondse stad heen gebouwd. Deze tunnels die uitmonden op de binnenplaatsen van de huidige woningen, dienen tot op heden nog als toegang tot die ruimten in de grotten die geschikt zijn voor gebruik als opslagplaatsen, voorraads ruimten en stallen. De ondergrondse stad in Kaymakli verschilt zowel in ontwerp als in aanleg beduidend van de onderaardse stad Derinkuyu. Top op heden zijn vier woonlagen voor bezichtiging vrijgegeven; de ruimten hier bevinden zich voomamelijk rondom luchtkokers. De functie van het van talrijke uithollingen voorziene granietblok dat in het deel van de stad gevonden werd waar ook de opslagplaatsen zich bevinden, stelt onderzoekers nog steeds voor een vraag. Men vermoedde dat deze steen gebruikt werd voor het malen van specerijen maar recente onderzoekingen hebben uitgewezen dat het een smeltsteen is die gebruikt werd om kopererts te verrijken voordat met het smeltproces aangevangen werd.

Derinkuyu

Deze stad ligt 29 km. van Nevsehir aan de weg naar Nigde, ongeveer 85 meter onder de oppervlakte. Deze stad bezit alle kenmerken van een ondergrondse stad (stallen, opslagplaatsen, eetruimten, kerken, wijnkelders etc). Bovendien bevindt zich op de tweede verdieping een missionarissenschool die door een, voor de ondergrondse steden zeer zeldzaam, tongewelf overkoepeld is. Links van de aula liggen studeervertrekken.
Na de derde en vierde woonlaag bereikt men via een steiIe trap op een lager gelegen verdieping een kruisvormig gebouwde kerk.
De luchtkoker die 55 km. omlaag voert, werd ook als waterput gebruikt. Deze waterput reikt tot op de onderste verdieping maar niet alle woonlagen hadden toegang tot deze wateroevoer. Teneinde te voorkomen dat in tijd van oorlog de watervoorziening vergiftigd zou worden, bezaten enkele van de putten geen verbinding met de oppervlakte. Deze ondergrondse stad werd in het jaar 1965 voor het publiek opengesteld; tot op heden is echter slechts tien procent van de stad te bezichtigen.
De kerk van Derinkuyu dagtekent van de 19de eeuw en onder haar werden verblijven gebouwd van zeven verdiepingen hoog. Woonplaatsen die met elkaar verbonden zijn door gangen en ruimten die gebruikt werden als vergaderzalen of begraafplaatsen. Op een oppervlakte van vier vierkante kilometer konden hier 20.000 mensen vertoeven.